Etiyoloji: FCV; Calicivirus ailesinin Vesivirus genusunda küçük, zarfsız, tek iplikli bir RNA virüsüdür. Antijenite ve patojeniteye göre değişen çok sayıda FCV suşu vardır. Bazı FCV suşları nispeten iyi huyluyken diğer suşlar oldukça virülenttir. Feline Calicivirus sürekli olarak mutasyona uğrar ve yeni suşların oluşmasına neden olur. FCV’nin zarfı olmadığından birçok dezenfektana karşı dirençlidir ve çevrede 1-4 hafta boyunca stabil kalabilir. Patofizyoloji: FCV genellikle oküler, nazal ve oral salgılarla saçılır. Akut hastalık sırasında virüs; kan, dışkı ve idrarda bulunabilir. Enfeksiyon; tipik olarak enfekte olmuş bir kediyle doğrudan temas yoluyla veya vasıtasıyla bulaşır. Aerosol iletim ise FCV’nin yaygın bir iletim şekli değildir. Virüs replikasyonu öncelikle nazal septum, nazofarinks ve tonsil mukozasında gerçekleşir. Ağız ve solunum yolu dokularındaki replikasyona ek olarak bazı Calicivirus suşları eklemlerdeki sinoviyal membranlara ilgi duyar ve sinovite neden olur. Diğer bazı suşlar da visceral dokulardan, idrardan ve akciğerden izole edilmiştir. Klinik Bulgular: En sık görülen klinik bulgu oral ülserasyondur. Ülserasyon dil, dudak, damak ve oral kaviteyi içerebilir. Gingivitis ve hipersalivasyon oluşabilir. Oküler akıntı, burun akıntısı, hapşırma ve konjunktivit gibi solunum işaretleri de olabilir. Ancak FHV-1 enfeksiyonuna göre daha az şiddetlidir. Uyuşukluk, ateş ve anoreksi de sık görülür. Eklemlerin tutulumu ile topallık oluşabilir. Pnömoni, sekonder öksürük ve dispne görülebilir. Calicivirusun daha virulan suşları ikterusa, yüz ve ekstremite ödemine, burun kanamasına ve vücudun, ayakların ve yüzün kıllı kısımlarının ülserleşmesine neden olabilir. Kronik Calicivirus enfeksiyonu nazofarengeal ve aural poliplerin gelişimiyle de ilişkili olabilir. Etiyoloji: ● Spesifik ırk yok veya belirlenmemiş ● Cinsiyet tercihi yok ● Yaş tercihi; yavru ve genç kediler ● Teşhis prosedürleri; hemogram (tam kan sayımı), toraks radyografisi, kan gazı analizi, serum biyokimyası, eklem sıvısı kültürü-analizi ● Lezyon/etkilenen dokuların biyopsisi ve histopatolojisi, çeşitli doku ve sıvılardan virüs izolasyonu, PCR, nekropsi ● Teşhis sonuçları; anemi, pnömoni, hiperkapni, hipoksemi, hiperbilirubinemi, eklem sıvısı mononükleer hücreler artışı, farenjit, Calicivirusun PCR ile pozitifliği, bronş hiperplazisi, bronş hipertrofisi Teşhis: Fiziksel muayene bulguları teşhis için yol göstericidir. Belirtiler tipik olarak enfeksiyondan 2-6 gün sonra ortaya çıkar. Oral ülserasyon FCV’nin en sık görülen klinik belirtisidir ve fizik muayene de belirtilen tek anormallik olarak gösterilebilir. FHV-1 ile birlikte FCV viral kedi solunum yolu hastalıklarının çoğundan sorumludur. Birçok kedi hastalık sonrası kronik taşıyıcı olabilir. Calicivirus enfeksiyonu barınaklar gibi birden fazla kedinin bulunduğu kalabalık ortamlarda daha fazla gözlemlenmektedir. Yavru kediler ve genç yetişkinler akut hastalığa karşı daha hassastır. Ancak yaşlı kediler de enfekte olabilirler (özellikle verilen Calicivirus türleri ile). Tedavi: Antibiyotikler, immunomodülasyon tedavisi, sıvı sağaltımı (SC veya IV), bakım şartlarının iyileştirilmesi. Hazırlayıcı etmenleri minimize etme: Aşırı kalabalık, zayıf hava ventilasyonu, stes, eş zamanlı hastalık, zayıf beslenme, parazitizm ve immünosupresyon kedileri FCV enfeksiyonuna yatkın hale getirir. Özellikle barınaklarda Calicivirus enfeksiyonunu en aza indirmek için bu konuların ele alınması önemlidir. Aşılama: Calicivirusa maruz kalan aşılanmış kediler; aşılanmamış kedilere kıyasla daha hafif hastalık belirtileri gösterir ve aşılanmış kedilerde etken saçılması daha az görülür.